Niet lang nadat de quarantainetijd inging, had ik extra behoefte om te schrijven. Die dagen liep er een zwaan in de buurt van ons huis en op een ochtend ging ze voor ons raam zitten. Ze keek naar binnen en ik keek naar haar vanachter mijn raam. Nu ik in mijn vrijheid beknot werd, voelde ik des te meer hoe…
Eenzaam, de dapperen
Lonely are the brave. Hij vond ’t zelf z’n beste film, Kirk Douglas. Ook zoon Michael vond het z’n vaders beste, én Steven Spielberg, hij ook. Net als voor Steven was Lonely are the brave voor François de indrukwekkendste film die hij in zijn jeugd zag, … en hij zag er nogal wat. Zijn vader nam hem vaak mee naar…
De Aarsmanmethode
Jááá hoor, sta jij nou met Hans Aarsman op de foto?? Ja. Ik sta met Hans Aarsman op de foto. The one and only. Ik ben namelijk al vele jaren fan van Hans Aarsman, Hans ‘Andersman’, zoals hij de herkomst van zijn naam zelf duidt. Of fan… fan.., laat ik zeggen dat ik fan ben van zijn manier van kijken…
Het boek van het jaar!
Het is alweer een poosje geleden dat ik in Roemenië – pardon: Transsylvanië – was. In Marosvásárhely wel te verstaan. Marosvásárhely is de Hongaarse benaming van het stadje Târgu Mureș, want de voertaal in Transsylvanië is nog steeds Hongaars. Aangezien ‘Een schitterend isolement’ het afgelopen jaar in het Hongaars werd vertaald, had mijn uitgever me daar namelijk naartoe uitgenodigd. In…
Kerstklokje
Deze klokkerstbal was altijd mijn lievelings. De sneeuw langs de randen van het klokje lijkt van suiker. Je zou er zo even langs willen likken. De klok wijst iets over half twaalf aan. Dat vind ik leuk: niet een heel uur, ook niet een half of een kwart, maar een paar minuten over half: een beetje zo’n niksige tijd. Deze…
Don’t goooo
Don’t goooo Eind jaren ’80 bivakkeerde ik op een zoldertje van pak-‘m-beet 2,5 x 2,5 meter in een Utrechts studentenhuis, waarin uiteraard het cliché opging dat het er vreselijk goor, maar ook vreselijk gezellig was: etentjes, feestjes, het woordenboekspel in de bovenkeuken waar de berg afwas gestaag aangroeide. Met regelmaat voelde ik mij klein en verloren in de grote stad,…
Uit de ouwe doos (4, slot, vooralsnog, tenzij …)
‘We hebben het hier in het museum na je vertrek natuurlijk direct gehad over het Bettinaportret,’ schreef de museummedewerkster me via de mail. ‘Een paar jaar geleden schijnt het ook al ter verkoop aangeboden te zijn geweest, want mijn collega, Herr H., kende het al.’ Jammer. Dan is de kans kleiner dat het uit de boedel van m’n…
Uit de ouwe doos (3)
‘En o ja …,’ zei ik nonchalant tegen de museummedewerkster, nadat ik haar in mijn scherm de schets die Maxe van haar moeder Bettina had gemaakt had laten bewonderen [zie post 2], ‘… dan is er nóg iets wat ik met je wil delen.’ Inmiddels tutoyeerden wij elkaar. Dat is iets wat Duitsers niet snel doen. Zelfs op de werkvloer…
Uit de ouwe doos (2)
De ogen van de medewerkster van het Goethemuseum in Frankfurt glinsteren. In mijn telefoon zoek ik naar de foto die ik van die ene tekening heb gemaakt. Eerder was hij me niet opgevallen te midden van de grotere, gedetailleerdere vellen die Maxe (of Maximiliane von Arnim-Oriola (zie vorige post, of lees mijn boek) had gemaakt en die in de map…
Uit de ouwe doos (1)
Eind september gaf ik een lezing over mijn boek in het Petrihaus bij Frankfurt. De middag ervoor ging ik nog even langs het Goethemuseum, dat daar in de buurt lag, … want wanneer kom ik nou ooit in Frankfurt? In het Goethemuseum ligt nogal wat spul van mijn familie. Bij het schrijven van mijn boek heb ik er destijds…